We hebben nog maar een paar maanden tot Halloween, dus hier is een oud griezelverhaal uit de jaren 1970. Het is nazomer 1973 en je bent een grote Engelse voetbalclub, zes jaar na het winnen van de competitietitel, terwijl het nog maar vijf jaar – slechts een half decennium – geleden is dat je tot kampioen van Europa gekroond werd. Zoals alle goede verhalen die verontrustend zijn, begint ook dit verhaal met slechts een korte glimp van het slechte dat komen gaat. ONTHULD: Je bent Manchester United Football Club en je wint twee van je drie openingswedstrijden, wat niet zo slecht lijkt. Maar dan komen er drie nederlagen op rij, waarvan één van je schamele totaal van twee doelpunten van doelman Alex Stepney komt, die als een soort Hans Jorg Butt uit het David Bowie-tijdperk strafschoppendienst heeft. Tussen een gelijkspel bij rivalen Leeds United eind september en een verlies bij Sheffield United op tweede kerstdag win je slechts één keer, met 1-0 thuis tegen Birmingham, met Stepney die weer eens vanaf de stip scoorde. De gouden blaadjes suizen van hun takken naar de grond en je doelman is jouw doelpuntenmaker op een gedeelde eerste plek. Klinkt niet echt veelbelovend, nietwaar? Dat is het inderdaad niet: je degradeert in april, een gigantische schok, zelfs in het zeldzame egalitarisme van het voetbal van de jaren 1970. Manchester United Football Club. In de tweede divisie. Oeps.
49 jaar later en Manchester United zit opnieuw in de problemen. Onderaan in de Premier League na twee wedstrijden, een thuisnederlaag tegen Brighton en een existentiële crisis met 4-0 in Brentford afgelopen weekend. Eén doelpunt gescoord (een eigen doelpunt, natuurlijk) en zes tegen gekregen. Erik ten Hag is de eerste baas van United die met twee nederlagen opent sinds de jaren 1920, en slechts één keer eerder is United een seizoen in de Premier League begonnen met twee nederlagen en dat was in 1992-93, een seizoen dat gered werd door vertellingen, geregen kragen en Eric Cantona. Dit is een heel ander vooruitzicht, een club die een wervelwind van wollige (niet van het Madchester-type) post-Ferguson planning oogst en een eigendomsstructuur die routinematig profiteert van de gigantische geschiedenis van de club, maar met plezier deze geschiedenis te stoppen.
Erik ten Hag is slechts de laatste manager die Manchester United binnenwandelt en beseft dat een gestempelde filosofie en reformistische ijver niet voldoende zijn om deze nederlaag te keren. En maandagavond krijgt hij te maken met de grootste test van het jaar van een United-manager, Liverpool thuis. De ploeg van Jurgen Klopp heeft na twee wedstrijden ook nog niet gewonnen, maar hun hachelijke situatie lijkt veel meer van korte duur, een combinatie van blessures en er nog even in moeten komen, waardoor ze Fulham en Crystal Palace nog hadden moeten verslaan. Ongewoon voor een wedstrijd onder aan de ranglijst, gaan Liverpool en United de derde speelronde in als de twee clubs die de meeste schoten uit open spel hebben gehad. Maar waar de 31 pogingen van Liverpool een gecombineerde xG van 3,1 hebben, hebben de 28 schoten van United een verwachte doelpuntenwaarde van slechts 1,79.
De aanval van United faalt, zeker, maar hun verdediging verkeert in het soort panische toestand dat een echte degradatiestrijd kan inluiden, ongeacht wie je tegenstander is. Zes tegendoelpunten uit 3,1 xG wordt grotendeels verklaard door de ramp bij Brentford afgelopen zaterdag, waarbij David De Gea de eerste van afstand door zijn vingers liet glippen, terwijl de tweede kwam uit het soort verknoeide korte doelkans-routine waar het voetbal in de Sunday League vol mee zat toen de doelkansregel een paar seizoenen geleden werd aangepast.
Maar om aan het nieuwe paradigma deel te nemen moet je de bal in een krappe ruimte met een constante nauwkeurigheid kunnen voorgeven. In de eerste twee wedstrijden van Manchester United is de belangrijkste tactiek geweest dat Lisandro Martinez de bal zijdelings naar De Gea speelt, die dan de tweede pass geeft als de tegenstander dichterbij komt. De zomeraanwinst van Ajax heeft in feite bijna tweemaal zoveel doeltrappen genomen als zijn nieuwe collega, maar toch voelt dit als de verkeerde manier om geldigheid in te voeren. De Gea, een van de grootste stoppers van schoten die de Premier League ooit heeft gezien, maar qua distributie dichter bij Joe Hart dan bij Ederson, zou er zeker beter aan doen de eerste niet-drukkende pass naar Martinez of een andere teamgenoot te geven en die met de druk om te laten gaan. Het zal interessant zijn om te zien of zij de huidige aanpak voortzetten tegen Liverpool, een van de meest woeste PPDA-merchants van Europa.
Mocht de wedstrijd van maandag eindigen in een gelijkspel of een overwinning voor de club die de Premier League meer recentelijk heeft gewonnen, dan zal het pas de 20e keer zijn dat Manchester United een topseizoen is begonnen met nul overwinningen in hun eerste drie wedstrijden. Twee van de laatste drie keer dat het gebeurde (1992-93 en 2007-08) won United de competitie, maar toen werden ze aangedreven door respectievelijk Cantona en Cristiano Ronaldo uit het 2008-tijdperk. Geen van beide spelers zijn momenteel beschikbaar voor Erik ten Hag. De club degradeerde in 1931 en 1937 na drie wedstrijden zonder winst, maar de gemiddelde eindpositie van United in dit scenario is 10e en dat is, op basis van de huidige vorm en de huidige sterkte van de ploeg, waarschijnlijk ongeveer waar de club in de huidige Premier League staat. Hoe tijdelijk dat ook is.
Premier League Outrights
Zij zijn – hoe tijdelijk ook – ingehaald door teams als Brighton, West Ham en Newcastle, en ten Hags eerste taak is zijn ploeg even concurrerend te maken als die anderen, voordat zij ook maar kunnen denken aan een uitdaging voor hun meer traditionele rivalen. Volgend jaar mei is het 30 jaar geleden dat United een einde maakte aan hun lange wachttijd op een competitietitel en 10 jaar sinds hun meest recente bekroning. De geschiedenis ontvouwt zich heel langzaam en dan plotseling ineens; United heeft nieuwe verhalen net zo hard nodig als nieuwe spelers.
